D'n Aomezeik enne Pop

'nen Aomezeik henjig ven hie nao dao en terögk loupendj veur voor inne zónnesträöl zoog 'n pop die róndj aopgaon zoot. De pop bewoog ziene stert en det tróg d'n aandach vannen aomezeik, dae doe ieëskieërs zoog det 't dink laevendj waar, waal. "Erm, mitliejwekkendj bieëske!" bäökdje d'n aomezeik hoeëghertiglik. "Waat is die lot dóch bedruuevendj! Wiel ich veur mie plezeer hieróppes en daoróppes kin rinne en es ich wil d'n hoeëgste boum aaf kin klömbe, zits doe hie gevangen in dien ómhulsel mit inkel de krach óm ein of twieë gewrichter in die gesjöb stertje te bewaege." De pop huuerdje dit al, mer perbeerdje neet ómb 'n antjwaord te formulere. E paar daag spaeder, wen d'n aomezeik weirómb lankse zèlfdje waeg góng, woor nör 't ómhulsel euvergebleve. Zich aafvraogendj waat t'r mit d'n inhaad gebäördj waar, vuueldje d'r zich plötselig óngere sjieëm enne windj van e paar prachtige vläögeler van 'ne euversjoeëne vlinjer. "Zuuch in mich," zag de vlinjer, "diene zoeë beklaagdje vröndj! Sjöp noe me'ns euver dien rin- en klömbkrach óp zoeë lang es se mich loesterendj kins haje." Zoeë gezag vloog de vlinjer de lóch in en ómhoeëg en óntlank gedragen óppe zómmerwindj, verzwónj d'r al rasj veur ieëvig oet 't zich vannen aomezeik.

Oeterliker zeen misliejendj.