Refrein:
Jao, in den hemel kens se fièste, dao is altièd get te doon.
Dao viert men zes daag aan ein sjtuk vastelaovend,
En Pietrus regelt dao den drank en daags derop is nemes krank,
det geld allein veur den ierste aovend.
Wat weej uch zegge, jao, det is ierlik waor, gank zelf maar kièke,
maar wach noch minstes hongerd jaor.
Jao, in den hemel kens ze fièste, dao is altied get te doon,
en dao lupt nemes, nae nemes langs zien sjoon.
laatste keer:
Dao laope ze op bloète veut.

Ich heb gehuurt, dao baove in de loch,
dao kriège ze van Ffèste noejts genog.
Dao duurt eine verjórdig minstes twiej daag lang,
en auch van ein gooj broelof waere die neet bang.
Maar kumpt vuur heur de vastelaovestièd,
den kenne die heur eike kwièt.

Den tièd dao baove sjpeult jao gaar gin rol,
want idderein, dae geit dao oet den bol.
Ut maakt dao nemes oet wie laat of det ut is,
want veule die zich gaar, den gaon die aan de fris.
De zon, die sjient dao al daag aan ein sjtuk,
wat hebbe die dao toch geluk.