Vastelaoves-dinsdig

De tiëd van vuul bóngte kleure, van kusjes op de wang,
det mós neet efkes deure, maar ut leefs ein laeve lang.

Refrein:
Altiéd op dinsdigaovend bin ich de oore kwiët,
eind van de vastelaovend, minse wat vluug de tiëd.
Nag ef' den kump aswoensdig, den is ut ech veurbeej.
Haoj mich vas, want in dien erm veul ich mich auch zoë werm.
Laot ôs nach ens danse gaon, veurdet ut èch is gedaon.

Ut is dae ooz'lige razel, want nemes helt mich werm,
en neet miër sjaele wazel, met mien ziel ônger den erm.

De huurs nag maar get gefluuster, de sjlingers in de gaöt.
Un lamp versiert ut duuster, nae gèn tróm miër en gen traöt.